Elke school moet voldoen aan de eisen van de regering en moet dus wat betreft toetsen scoren op een bepaald niveau. Als je niet aan die eisen voldoet krijg je een waarschuwing en de kans om daar iets aan te doen, maar als er te weinig gebeurt, dan volgen er maatregelen, dan word je een zwakke school en moet je aan een verplicht programma meedoen waarin je alleen nog maar feiten kan stampen en leren niet meer leuk mag maken.
Wat is het gevolg van dit soort acties? Dat scholen gaan trainen op toetsen. Wat komt er in de toetsen voor? Dan gaan we dat nog even extra oefenen. Het gevolg is natuurlijk dat de scores van de toetsen omhoog gaan. De regering ziet dat veel scholen hogere scores gaat halen en bedenkt dan dat het niveau dus omhoog kan. De scores van de toetsen moeten dus hoger zijn om dezelfde scores te halen.
Maar heeft dat zin? Alleen maar oefenen wat er in een toets voor gaat komen? Moeten we niet veel meer aan bod laten komen dan dat wat er in de toets voorkomt? Het gaat er toch om dat we de kinderen voorbereiden op de toekomst? Dat ze waardevolle deelnemers van de maatschappij kunnen zijn? Daarbij is bepaalde kennis als kunnen lezen en schrijven heel belangrijk. Dat is ook zo. Maar de toets en zijn score is niet het doel. Het doel is dat de kinderen voorbereid zijn op de toekomst, dat kinderen bepaalde stof beheersen en de toets is 'een' middel om dit te testen, maar niet het doel!
Leren kan en mag ook leuk zijn. Leren mag ook voor kinderen een doel hebben, dat ze weten wat ze doen en waarom ze dat doen. Leren kan ook op een leuke manier en alles wat je leert blijft veel beter hangen als je er plezier bij had en als je ermee aan de slag kan gaan. En dan niet aan de slag gaan met een blinde invuloefening, maar een oefening waarbij jij als mens betrokken bent. Als leren dicht bij komt, dan blijft het hangen.
Als we de kinderen pas later leren om zelf na te denken, dan is het te laat. Dan zitten ze vast in het patroon van ontvangen.
En dit komt niet alleen door het onderwijssysteem van nu, maar ook door de opvoeding van nu. Alles wordt voor kinderen geregeld en opgelost. Als een kind (uit groep 8) zijn of haar gymtas vergeten is, dan krijgt mama of papa de schuld, want zij hebben geen gymtas klaargezet. Als een kind ruzie heeft gehad en er is gevochten, dan komt mama of papa op school, of er volgt een mail, want hoe moet dat nu? Het kind heeft er last van en ja, 'dat mag eigenlijk niet'. Laat een kind een keer vallen en zelf weer opstaan, laat een kind ervaren dat het zelf iets op kan lossen. Gewoon laten merken dat je er bent, laten merken dat je er vertrouwen in hebt dat het kind het zelf op kan lossen, dat is genoeg. Je kind wordt van dit verdriet of dit ongemak sterker.
Laten we samen zorgen dat de kinderen waardevolle deelnemers worden van de maatschappij, dat ze zelf kunnen nadenken, dat ze weten hoe ze nieuwe kennis moeten vergaren, dat ze zich bewust zijn van de kansen van de wereld, maar ook van de gevaren, dat ze zelfvertrouwen hebben dat ze mochten opbouwen door het zelf oplossen van problemen terwijl er iemand achter ze stond, dat kinderen een waardevol lid worden van de maatschappij, niet omdat ze zoveel kennis hebben, maar omdat ze zoveel vaardigheden hebben.
Met dit soort waardevolle mensen maken we samen een mooiere wereld, een wereld met weldenkende mensen die niet bang zijn voor dat wat ze niet kennen en daardoor een wereld vol verdraagzaamheid en opbouwendheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten