Wat is dat toch een apart iets, zo'n nieuwe groep die bij elkaar komt.
We moesten beneden bij de voordeur van het gebouw verzamelen, want in het gebouw van de cursus kan je niet zelf naar boven in verband met een gesloten deur die niet van afstand open kan.
Ik ben altijd vroeg, want ik sta liever even te wachten, dan dat ik moet haasten.
Je ziet iemand richting jou lopen. Je ziet al op het gezicht en aan de houding dat hij of zij ook hier moet zijn. Je ziet mensen bijna denken: "Zeg ik iets, vraag ik iets of niet?" En natuurlijk denk ik dat ook. En op een paar meter afstand komt het: "Ook hier voor de fotocursus?" En een bijbehorende hand en naam.
En ja daar sta je dan samen. Wat zeg je dan? Ik ben geen mens voor koetjes en kalfjes. Of je hebt iets te zeggen, of niet. Maar mensen worden snel zenuwachtig, want het valt stil. Dus komen de leuke standaard opmerkingen: "Gelukkig is het droog." en: "Ik ben benieuwd." en "Lastig om een parkeerplek te vinden, ik ben maar daar en daar gaan staan." Meer dan: "Ja." "Ja ik ook." en dat soort zinnen kan ik dan ook niet verzinnen. En ik denk dan maar: "Als ik niks zinnigs kan bedenken, dan houd ik mijn mond maar en luister."
Maar gelukkig, afleiding, er komen meer mensen met diezelfde blik als daarnet en diezelfde gedachtes als daarnet. Een zelfde ritueel herhaalt zich.
Naarmate er meer mensen komen gaat het ritueel veranderen. Niet iedereen geeft meer een hand, maar zwaait een keer met de boodschap: "Hoi, ik ben die en die." Er worden geintjes gemaakt die nergens over gaan en ook niet echt grappig zijn, maar de meeste mensen lachen.
Je ziet meteen de mensen die voortaan het hoogste woord zullen hebben en waarvan je nu al denkt: "Laat maar." Mensen die zichzelf heel graag horen en daarbij laten weten dat ze heel veel kunnen en weten.
Hoe meer mensen er komen, hoe meer flauwe geintjes er opkomen, hoe meer ik me rustig in een hoekje terugtrek. Ik weet gewoon niet zo goed wat ik met die dingen moet.
Als we naar het lokaal boven gaan komt natuurlijk het rondje voorstellen. Ieder zit hier om mooiere en betere foto's te leren maken. Dat hebben we allemaal gemeen, maar toch zit iedereen er anders. Sommige willen leren om geen saaie, maar mooie foto's te leren maken, anderen willen hun camera onder controle krijgen, anderen laten eerst weten hoe goed ze zijn en wat ze allemaal al wel niet weten en willen tussen neus en lippen door toch nog meer weten. Gelukkig zijn er ook gewoon mensen die foto's maken erg leuk vinden en er gewoon meer van willen leren. Pfff, ben ik niet alleen met die reden gekomen. Ik weet dat ik, wil ik mooiere foto's maken, mijn camera meer onder controle moet krijgen, maar dat is bijzaak. Ik vind foto's maken gewoon leuk en ik wil er gewoon meer van weten.
Als de camera's op tafel komen, komt de ene na de andere enorme lens op tafel. Hoe hoger er van de toren geblazen is, hoe groter de lens zeg maar.
We krijgen tijdens de les een aantal opdrachten om meteen binnen, in het gebouw uit te voeren. Leuk, maar ook best lastig. Ik maak graag foto's buiten of van plekken waar ik toevallig tegen aanloop en nu moet je dingen gaan zoeken. Ook leuk, want je gaat echt heel kritisch en goed om je heen kijken en nadenken over hoe je iets stoms in een mooie foto kan veranderen. Zelf ben ik best tevreden over mijn foto's, maar tussen al die mensen met die grote camera's en al best wel wat kennis voel ik me toch heel kwetsbaar en vind ik het lastig om mijn foto's aan iemand te laten zien. Het voelt alsof ik mensen die ik helemaal niet ken, en waar ik niet helemaal weet hoe ik daarop moet reageren in mijn hoofd en hart moet laten kijken en dat vind ik eng. En eigenlijk vind ik dat al vanaf die eerste blik buiten, beneden voor de deur eng en weet ik daarom niet zo goed wat ik moet met al die geintjes en koetjes en kalfjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten