Hoe dode dichters me veranderden...

Opgroeiend in de Hoge Berkt gemeenschap hadden we een keer in de maand een weekend. Toen we echt klein waren gingen we gewoon met onze ouders mee, maar toen we naar de middelbare school gingen, hadden we een eigen weekend met leeftijdgenoten. We deden allerlei leuke dingen in zo'n weekend: bosspellen, rugby, lijnbal, avondspellen enz. Altijd erg gezellig. Alleen 1 component in die weekenden vonden we niks: gesprek. Ergens op de zaterdag hadden we een gesprek over een onderwerp. Over het algemeen wist iedereen na zo'n gesprek vooral heel erg goed hoe het met zijn of haar schoenen stond, want die waren uitgebreid bestudeerd zodat je maar niks hoefde te zeggen. Naarmate we ouder werden, werden die gesprekken wel uitgebreider en dieper en dus ook fijner. Maar goed, dat terzijde.
Een van die weekenden vonden de volwassenen die onze groep begeleidden dat we een goede film moesten zien. Goed was dan niet in de zin van cool of spannend, maar met een echte boodschap. Dus wij zaten zeer sceptisch klaar voor de film. Maar na het kijken van de film was mijn wereldbeeld en de manier hoe ik naar mezelf mocht kijken volslagen veranderd.
We keken de film: Dead poets society.

De film gaat over een strenge en stakke jongenskostschool. Zelf denken is niet de bedoeling, discipline des te meer. Dat jaar komt er een nieuwe Engels leerkracht werken. Hij gooit het over een totaal andere boeg. De eerste boodschap die hij geeft is: carpe diem, ofwel pluk de dag. Haal uit het leven wat erin zit, wacht niet tot later, met doen wat je heel graag doet. Dit komt voor de jongens die dit niet gewend zijn natuurlijk als een verrassing. De een schrikt ervan, wil hier heel graag in meedoen, maar durft dit absoluut niet te laten zien, de ander komt juist helemaal los en verliest zich in zijn passie en alles daartussenin. De leraar laat ze zien dat je op vele manieren naar de wereld kan kijken en daagt ze uit om zelf te kiezen hoe ze de wereld willen zien. Natuurlijk gaat dit mis. Een jongen heeft zich in zijn passie verloren en wordt door zijn vader hard terug geduwd in een nog strenger gareel. De jongen pleegt zelfmoord en de leerkracht krijgt de schuld hiervan in zijn schoenen geschoven en wordt dus ontslagen. In het stukje uit de link zie je de meest onzekere en stille jongen een wanhoopsdaad doen om te laten zien hoe schuldig hij zich voelt, maar ook om te laten zien wat de leerkracht hem geleerd heeft en zie je hoe iemand die een eerste stap doet anderen mee kan nemen. Slotstuk uit de film

De film riep mij zo enorm op om anders te mogen zijn. Ik was al jaren bezig om niet op te vallen, om maar bij de groep te horen, zodat ik er niet buiten zou vallen. Geen rare dingen doen, geen eigen mening. De film gaf me een voorbeeld van wel jezelf zijn, van je eigen manier van de wereld bekijken. Die boodschap heeft zich vastgezet in mijn hart.
Natuurlijk kan je niet in een dag veranderen en heeft het nog tijden geduurd eer ik me kon losmaken van het 'erbij hoor gevoel'. En nog vind ik het moeilijk om te blijven doen wat mijn passie heeft en vind ik het lastig om op mijn eigen manier naar de wereld te blijven kijken. Maar als ik de film en vooral die mooie momenten eruit zie, raakt de boodschap me nog steeds en blijft het me oproepen om mezelf te blijven en te blijven genieten.
Mocht je nog een avondje snotteren op de bank nodig hebben, kijk dan zeker die film.