Het blijft een uitdagend ding om iedereen in een rol te krijgen waar hij of zij tot zijn of haar recht komt. Alle kinderen hebben rollen opgegeven die ze zouden willen spelen. Lang niet altijd passend bij het kind zelf, maar sommige kinderen kiezen zeer bescheiden en andere kinderen kiezen zeer vooruitstrevend. Soms klopt dat ook, soms helemaal niet.
Ze hebben allemaal auditie gedaan en geprobeerd te laten zien wat ze kunnen. Altijd blijkt weer dat kinderen die goed kunnen lezen dit iets makkelijker afgaat dan anderen.
Waarom doe ik die audities? Want het is echt heel spannend voor de meeste kinderen.
Ik heb in de loop van de jaren gemerkt dat er echt verassende dingen naar boven kwamen bij kinderen waar je het niet van verwachtte. Kinderen die je normaal nooit hoort blijken een toneel talent te hebben, of kinderen die altijd het hoogste woord hebben zijn helemaal niet zo goed in toneel spelen. Sommige kinderen spelen heel natuurlijk en sommige kinderen zeker niet. Sommige kinderen hebben meer lef in hun lijf dan je voor mogelijk hield en sommige kinderen hebben veel meer last van de spanning.
En als iedereen geweest is, dan begint het puzzelen. Ik begin vaak met de makkelijkste stukjes: de rollen die maar door 1 of 2 kinderen gekozen zijn. Daarna brei je langzaam verder naar de rollen die door iets meer kinderen gekozen zijn, of je kijkt naar rollen die heel goed bij bepaalde kinderen passen, of kinderen die bepaalde rollen verdienen. Sommige kinderen vielen bij de audities bij een bepaalde rol heel positief op, dus die kan je ook al invullen.
Een tijd lang denk je dat het heel goed gaat en dat je dit jaar wel heel veel kinderen goed kan inpassen, passend bij hun keuze en passend bij wat ze laten zien. Maar tegen het einde heb je altijd een aantal kinderen over die je meer gunt, maar waar je geen rol meer voor hebt die zij graag zouden willen hebben. Je voelt je schuldig en kijkt of je misschien toch niet iets kan ruilen. Maar vaak blijkt dat je dan weer kinderen van rollen moet halen, waardoor je je nog meer schuldig voelt, dus die ruil klopt ook niet. Soms vind je nog een ruil die wel kan, waardoor het plaatje nog iets beter voelt. Maar het schuldgevoel blijft. Je probeert uiteindelijk een plaatje te maken waarbij je het minste schuldgevoel hebt.
En dan het vertellen aan de kinderen. Je legt van te voren uit dat je al jaren de rollen verdeeld hebt en dat je al jaren kinderen rollen gegeven hebt die niet passen bij de keuzes en dat je ook al jaren gemerkt hebt dat de musical toch erg gaaf is geworden. Dat alle rollen belangrijk zijn om de musical tot een succes te maken, groot of klein. Dat de kinderen me moeten proberen te vertrouwen dat de musical echt tof wordt. Maar het voelt altijd wel huichelachtig.
En toch klopt het. Ik doe nu al een jaar of 10 de musical en ik heb nog nooit iemand achteraf horen zeggen dat de musical toch niet zo leuk was, omdat hij of zij niet de rol had die hij of zij wilde. Gedurende het werken aan de musical bouw je aan de rollen en komen er dingen in de musical naar voren waardoor alle kinderen op hun eigen manier toch tot hun recht komen.
Elk jaar aan het einde van het schooljaar kan ik toch met een goed gevoel op de rolverdeling terugkijken, want het wordt altijd een gaaf stuk waarin iedereen gegroeid is in zijn of haar rol, maar ook als mens en waar elk kind met een opgeheven hoofd naar de middelbare school kan vertrekken.
Maar nu, voelt het nog even niet zo...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten