Kwijt

Ik ga straks even langs bij mijn vader. 'Ja leuk, doen we allemaal wel eens', zul je misschien denken. Maar ik ga even langs bij mijn vader die het allemaal niet meer weet. Die kwijt is wie en hoe hij ooit was. Mijn vader is eigenlijk gewoon kwijt....maar ik vind een heleboel stukjes van hem in mezelf:

Mijn vader was één van de liefste vaders van de wereld. Althans, voor mij. Hij had altijd aandacht voor je. Niet een beetje, maar echt. Hij luisterde naar je en was echt geïnteresseerd. Hij werkte vijf dagen in de week en moest daarvoor 's ochtends vroeg van huis en was pas 's avonds thuis, maar dan was hij er wel.
Mijn vader wist alles. Althans, zo voelde het voor mij. Hij las veel en had veel gelezen. Hij had vele mensen gesproken en veel meegemaakt. Hij kende Grieks en Latijn en nog wat meer talen. Hij had een hele brede interesse. Vanuit al zijn kennis zal hij heel veel antwoorden wel hebben kunnen beredeneren. Maar voor mij wist hij alles. Als ik iets niets wist, dan vroeg ik het aan mijn vader. 'Pap, hoe zit dat?' Of: 'Pap, hoe kan dat?' Dan dacht hij even na en ging de leraar aan en vertelde hij hoe hij dat zag.
Mijn vader kon fantastisch vertellen. Althans, dat vond ik. Vele avonden waarbij we met ons gezin aan tafel zaten en moesten wachten op het eten vertelde hij verhalen. Verhalen over Billy en Willy, twee kabouters, die allerlei reizen maakten. Geïnspireerd op In de ban van de ring, dat zeker, maar wel voor ons kinderen. We mochten ook altijd dingen aangeven die in het verhaal moesten voorkomen, of waar we naartoe zouden reizen als Billy en Willy. We hingen aan zijn lippen. Maar voorlezen was ook heerlijk. Gewoon in bed liggen en luisteren naar de verhalen die in de boeken stonden. Meestal als ik ging slapen, maar ook als ik ziek was, dat was dan heerlijk, want dan werd je even uit het rotgevoel getrokken.
Mijn vader kon heel goed zelf pizza bakken. Althans, dat vond ik. En het leuke was, dat we dat dan samen gingen maken. Samen deeg kneden. De groenten mixen met saus. Het deeg uitrollen en het restje in reepjes snijden om van die reepjes over de pizza heen te maken, net als je bij appeltaart wel eens doet. En altijd een hoekje voor mij met iets minder groentes en iets meer deeg, want ik lustte echt niks. Pannenkoeken kon mijn vader ook heerlijk bakken. Samen het beslag maken en roeren en dan samen bakken. Eerst de ene kant gaar bakken, de pannenkoek omdraaien, kaas er op en dubbelvouwen. De lekkerste kaaspannenkoeken. En na de kaaspannenkoeken kwamen de gewone, waar we later nog stroop of bruine suiker op konden doen.
We aten niet veel thuis, dus we kookten ook meestal niet thuis. Dus deze dingen waren een feest.
Mijn vader kon heel goed een stiekeme Sinterklaas of zwarte piet spelen. Althans, dat vind ik. Hij had altijd stiekeme cadeautjes die in één keer ergens lagen... of met surprises geweldige gedichten en hele speurtochten door het huis om het cadeautje te pakken te krijgen.
Mijn vader kon heel goed brieven schrijven die heel correct waren, maar waarin hij toch precies de waarheid vertelde aan mensen. Althans, ik vond ze geweldig. Voor school heeft hij ooit een hele nette brief geschreven waarin hij op hele nette en begrijpende toon vertelde dat hij het grote onzin vond hoe er met een situatie omgegaan werd. Niemand kon er iets slechts van zeggen, want hij bleef heel beleefd, maar hij vertelde toch heel duidelijk wat hij er van vond en dat hij het er echt niet mee eens was.
Mijn vader kon heel goed uitleggen over geloven en daar heel open in blijven. Althans, dat vond ik. Hij heeft mij altijd geleerd om te kijken naar liefde en geleerd dat alle verhalen en gebruiken een goede en liefdevolle boodschap hebben. Als ik me weer eens heel erg alleen en verdrietig voelde en hij me vol rust en aandacht getroost had, vertelde hij me altijd dat er altijd iemand is die van me houdt. Dat klinkt voor sommige mensen misschien eng, maar voor mij voelde dat als een geruststelling. Ik heb door alle uitleg en verhalen geleerd om naar het goede en liefdevolle te kijken om mij heen.
Mijn vader kon goed tuinieren en wist veel over de natuur. Althans, dat vond ik, maar ik weet er echt niks van. Maar de liefde voor de natuur, voor de mooie kleine dingen in de natuur, om de kleine dingen te zien heeft hij me wel bijgebracht. Samen stenen zoeken bij de rivier op vakantie en soms doorhakken om te kijken of de binnenkant nog mooier is. Mooie boomstronken die hij het liefst mee zou nemen, maar die waren te zwaar. Jaarringen tellen in een boom. Het uitleggen welke boom, bloem, struik of vogel het was. Met de verrekijker kijken naar roofvogels of mooie stukjes op een berg. Met een vogelboekje, vlinderboekje of insectenboekje kijken wat voor iets het is, wat we gezien hebben.
Mijn vader was nog zo ontzettend veel meer. Een heel klein stukje daarvan heb ik mogen meemaken en een piepklein stukje daarvan staat dan weer hier. Een alles wat je weet, alles wat je doet, alles wat je meemaakt, alles, alles kan ook zomaar weer weg zijn. Gewoon, omdat je hersenen je in de steek laten, gewoon, omdat je lijf een of andere stofje wel of niet heeft, of iets niet meer doet, wat het eerst wel deed en dat maakt dat je alles kwijtraakt. Je gaat terug naar hoe je ooit begonnen bent op aarde, alleen dan met een leven vol mensen en belevenissen achter je. Heel soms, komt er een heel klein glimpje van wie hij was naar boven. Even je handen warmen als het heel koud is buiten, even vragen: 'En hoe is het nou met jou?' even samen zingen, net als vroeger, even... heel even maar...