De laatste dagen Zweden

Dinsdag 3 juli

De nacht is ons al beter bevallen. Als we opstaan hebben we al meer gevoel hoe we een en ander aan moeten pakken. We weten wat waar kan staan en wat makkelijk is om te doen.

Bijvoorbeeld: eerst de een eruit en aankleden, dan de ander. Bed oprollen, tassen naar achteren, douchen. De meeste rommel is dan al aan de kant.

Na het ontbijt de tassen achter de stoelen goed vullen en de stoelen weer naar achteren zetten zodat we weer beenruimte hebben. Verder kleine rommeltjes opruimen, stoelen in het dak en tafel achterin. Stroom eruit. Tanden poetsen en op weg.

Na wat kletsen met Nederlandse buren hebben we besloten dat we nog rustiger aan kunnen doen. We gaan eerst even het stadje Varnamo in. Het is nog vroeg, maar de zon schijnt lustig en er is nauwelijks een wolkje te bekennen. We parkeren de auto en lopen het stadje in. Het is natuurlijk nog te vroeg, maar een bank is zo gevonden, dus we zorgen ervoor dat we Zweedse kronen op zak hebben. We lopen nog even verder en op een zonovergoten pleintje genieten we van het zonnetje en kopen we bakjes aardbeien die in stalletjes verkocht worden. Het zullen niet de eerste stalletjes zijn die we vandaag gaan zien. Hierna installeren we ons toch maar in de auto, want echt iets te doen is hier nu niet.

Op weg dus. Eerst nog een stukje autobaan door de Zweedse bossen. Na een tijdje verlaten we de autobaan en komen we echt in het Zweedse leven. De Franse B wegen zeg maar, maar dan in Zweden, dus allerschattigste rood met witte huisjes met veranda’s vol met bloemen, velden met granen en korenbloemen en klaprozen. Af en toe meren en kleine dorpjes.

Ergens langs de weg stoppen we even voor een kopje thee en aardbeitjes. Heerlijk in het zonnetje, langs het veld met in de verte een meer. Wat wil een mens nog meer.

Verkwikt stappen we weer in. Op weg naar Orebro. Hier zou een mooi kasteel moeten liggen, dus daar willen we even stoppen.

Orebro blijkt een mooie stad te zijn. Ruim van opzet, met brede straten, oude bouwstijl, maar niet lang geleden gebouwd denk ik, zonnig, vriendelijk, gezellig. We slenteren even rond, eten een heerlijk broodje en lopen een rondje om het kasteel dat lieflijk, maar stoer in het water ligt. Hierna gaan we weer verder.

Nog een klein stukje vinden we, Zweden is immers nog groot en we komen uiteindelijk voor Noorwegen, dus daar willen we zoveel mogelijk tijd doorbrengen.

We willen eigenlijk om half 5 stoppen, maar daar blijkt geen camping te liggen. Een stukje verderop wel, maar daar is geen eigenaar aanwezig. Na een rondje over de camping, een poging tot bellen met de eigenaar gaan we toch maar weer weg, een beetje raar namelijk. Op de campings hier kom je vaak niet ver zonder inchecken, want alles gaat met een sleutel en die moet je wel hebben. Door dus. Dat blijkt niet zo makkelijk, maar de techniek stelt een camping in Smedjebacken voor niet al te veel verder.

Dat is inderdaad niet veel verder, maar een camping wordt niet aangegeven. De campinggids geeft wel een beschrijving, maar dat is nog even zoeken. We vinden wel een weg, maar het is geen doorgaande weg. Weg is zelfs een groot woord. Het heeft iets Ghanees. Je weet wel, stukken die er redelijk bij liggen, maar ook stukken met kuilen, ribbels en stenen. Maar goed, de aanhouder wint. We komen bij de opgegeven camping en besluiten, kan niet schelen of er plek is, we blijven!

Het meisje dat ons moet inchecken staat er vandaag voor het eerst. Vele telefoontjes, een rondje over de camping lopen verder kunnen we door. Duur is het niet, dus dat valt mee, maar het is ook wel laat. Tegen 6 uur kunnen we gaan koken en uitpakken.

Een lekker dagje, maar met een avontuurlijk staartje. Ach, daar kwamen we voor toch?

Woensdag 4 juli

Een rustig nachtje op een hele stille camping. (Alhoewel alle campings tot nog toe ’s avonds stil waren.) We zijn vroeg wakker. Het is ook heel vroeg licht, dus dat maakt toch iets in je wakker. Het gewone ochtendritueel draaien we af en na een lekker ontbijtje stappen we in om op weg te gaan. We hebben een redelijk lange afstand gepland en we willen rustig aan doen. Maar het ochtendritueel gaat steeds makkelijker, want we zitten om 10 voor half 9 in de auto.

Nadat we de hobbelweg overleefd hebben, rijden we nog een tijdje over een binnenweggetje. (Tja, Tomtom wijst de weg he J) We gaan de tomtom dus niet te vaak aan het woord laten. Het is handig voor de laatste eindjes en het globale idee, maar ik denk dat deze Tomtom ons wel erg eigenwijs vindt. We willen de relatief grote weg blijven volgen, omdat je hier het beste door kan rijden. De weg is goed heel en er rijd relatief veel verkeer, dus mocht je met pech komen te staan, dan kan er altijd iemand helpen.

Als we weer op de geplande route zitten en Tomtom niet steeds roept dat we om moeten draaien of af moeten slaan schieten we lekker op. Het weer is grijzig, maar niet koud. De route is wat saai. Zo ongeveer de Ardennen, maar dan ietsjepietsje groter… of zeker wel 100x zo groot. We turen tussendoor naar elanden, maar die zien we niet. Wel overrijden we bijna een eekhorentje en spotten we vele vogeltjes.

Tegen half 11 nemen we langs de weg op een parkeerplaatsje even een pauze met een lekker kopje thee en een appeltje en tegen 1 uur lunchen we bij een benzinestation zo’n 20 km voorbij Mora (hier in de buurt hebben we elkaar 4 jaar geleden leren kennen) We smikkelen van een gebakken eitje en cappuccino en thee van het benzinestation. Heerlijk zo je eigen toko bij je hebben en relaxed langs de weg kunnen eten.

Een eind verderop gaan we toch op het idee van de Tomtom in om van de hoofdroute af te wijken. We kunnen dan een behoorlijk aantal kilometers afsnijden. Eenmaal de weg ingereden blijkt het een wat overmoedig woord voor weg. We rijden namelijk op een bospad. Mooi, avontuurlijk, dat wel, maar ook wel weer een bevestiging dat we op de hoofdroute moeten blijven. Tomtom ziet af en toe iets te rooskleurige routes J. We zijn wel weer wakker na dit stukje offroad rijden…

Weer een beetje verfrist rijden we het laatste stuk van vandaag verder naar Ostersund.

We komen netjes om een uur of 4 bij een camping in Ostersund aan. Mooi gepland vinden we, maar ze blijken niet echt plek te hebben. ?? Hoe kan dat nou. Nou ja, even verder zoeken dan maar. Volgende camping zelfde effect. ?? Hier vertellen ze ons dat er een groot, jaarlijks voetbaltoernooi gaande is deze week, dus alles vol zit. Oke, laatste kans aan de overkant van het water in Sandviken. Ja, daar is plaats. Het is een beetje een rare, rommelige camping aan de weg en aan het meer, maar we hebben plek en stroom. Morgen gaan we toch weer verder.

We merken dat we moe worden van het lange rijden. Morgen maar iets eerder pauze houden en wat rustiger aan doen. We wilden eigenlijk naar een Zweeds openlucht museum, maar dat is pas om 11 uur open en ja…. we willen meters maken in Zweden, dus dat slaan we maar over. Morgen dan maar een lekkere rij dag met nog maar een keer Brigitte Kaandorp de musical en Aida, Tarzan, Mama Mia, Lion King, Joseph en vele anderen.

Donderdag 5 juli

Ondanks de onrustige camping en het mindere weer hebben we lekker geslapen. Het bed went steeds beter, net als ons ochtendritueel. Dit keer staan we weer op met het heerlijke zonnetje. Het blijft verwarrend hoe laat het is ’s ochtends, dus na een check op de klok besluit je dat het te vroeg is (half 5 of zo) en ga je weer slapen, of dat het (half 7) wel kan om op te staan.

Aangezien we wennen aan de routine zijn we zo op weg. We stoppen nog even om te tanken en zijn dan weer de hele dag op de E45 te vinden. De zon maakt de route mooier, maar het landschap verandert ook. Tussen de bomen (die minder groot worden en waar ook loofbomen tussen staan) zie je meer mossen en heide. Er komt weer meer ruimte voor velden met veldbloemetjes en schilderachtige rood met witte huisjes. Achter elke bocht komt wel een meer of een glimp van een meer te voorschijn. Toch weer genieten dus.

Vandaag hebben we ook besloten ongeveer elk uur/ elke 100 km te stoppen. We drinken een lekker kopje thee/cappucino, eten wat, drinken wat en genieten even van de zon. Het bevalt goed en geeft veel rust.

’s Middags gaan we de Lapse grens over, we zijn nu in Lapland. Niet veel later zien we 200m verder een eland oversteken. Heel gaaf zo’n lobbesachtig groot beest.

Later in de middag zien we nog een kleinere langs de weg. Nog veel later steekt een kudde rendieren de weg over. Heel tof. Al die dieren komen onverwacht aanwandelen, dus je gaat flink op de rem en je schrikt even, maar al snel slaat de schrik over in verwondering. Zo gaaf.

Verder vallen je zo een aantal dingetjes op in Zweden. De meeste auto’s bijvoorbeeld hebben hier in het noorden allemaal extra schijnwerpers voor op hun auto. Of de Zweden houden erg van golf, want golfbanen zie je echt overal. Ook de bordjes langs de weg zijn anders. Zo moet je uitkijken voor overstekende elanden/rendieren, maar ook voor overstekende sneeuwscooters of een soort overstekende struisvogels. Verwacht je niet he…J.

Als we Arvidsjauer bereikt hebben, vinden we vrij snel de camping. Een grote camping met weinig gras. De caravans en campers (beide alleen maar van mega groot formaat) staan op zandstukjes met hier een daar een sprietje gras. Waar we eerder al bedacht hadden waarom je nauwelijks tot geen campers of caravans open zag staan, dan kom je er hier achter, want we worden besprongen door hordes muggen. Auch. Hoort erbij denk je dan, maar het is zo jammer om binnen te gaan zitten met dit heerlijke weer, maar het is ook de enige mogelijkheid om aan het gezoem en geprik te ontsnappen.

We horen van de dame achter de balie van de camping dat om 6 uur een rondleiding door de Lapstaden ofterwijl het Samenkerkdorp start. Dat willen we toch heel graag zien, dus we bakken snel onze pannenkoeken en smikkelen ze op. We stappen weer in de bus en rijden naar het dorp.

Er komt een meisje aan in klederdracht die de rondleiding gaat doen. Ze vertelt dat de Samen hier zeker 4x per jaar bij elkaar komen. Dat is nu nog steeds zo. Ze vieren dan feesten en zijn een tijd samen. De Samenfamilies bezitten allemaal kuddes rendieren, maar niet iedereen zorgt er zelf meer voor. Ze betalen ook mensen om dat te doen. Zo vertelt ze nog veel interessante dingen die de cultuur en natuur meer een plek geven als je hier zo rondrijdt. Een mooie avondbesteding. We zijn blij dat we geweest zijn. Ook dit hoort bij ons avontuur.

Vrijdag 6 juli

Vannacht hebben we vele moorden gepleegd. Het stikte op ons plekje van de muggen en die zaten natuurlijk ook in de bus. Voor het slapen gaan nog een rondje gemept, maar het mocht niet baten. Het heeft de hele nacht gezoemd en wij hebben letterlijk de hele nacht gemept.

Tegen kwart over 6 houden we het echt niet langer uit en vluchten we naar de douche en naar een ander plekje. Dat helpt niet, dus we vluchten naar het parkeerterrein, dat helpt ook niet, dus we gaan gewoon. We hebben een beetje ontbijt op en besluiten ergens anders koffie te drinken. Dat doen we. We halen meteen muggenspray en wat rookdingen. We sprayen de bus vol en gaan iets opgefrist op weg. Ondertussen meppen we nog wat na.

We kunnen wel lekker opschieten nu we op tijd op weg zijn. De wegen zijn vrij recht en lang. Er is nog steeds veel bos, maar er verschijnen ook steeds meer berken. Ook zien we weer meer velden. Soms met veldbloemetjes, soms met struiken, hei en mossen, soms alleen met keien en resten bomen. We zien in ieder geval wel 1000de kleuren groen. Niet te beschrijven hoe veel. Af en toe moeten we flink op de rem voor een of een paar rendieren die over of langs de weg scharrelen. Ze zien er een beetje verdwaast en van slag uit dan.

We proberen weer om het uur of ongeveer rond de 100 km pauze te houden, maar als we zien dat er muggen vliegen houden we de bus dicht en kruipen we binnendoor naar achter om iets te smeren of te drinken te maken. Makkelijk hoor, zo’n bus. Helemaal halen we de tijden niet, want soms is er gewoon lange tijd niks dan bos en veld en af en toe een meer of een rivier.

Aan het einde van de ochtend komen we voor Jokkmokk bij de poolcirkel aan. Hier moeten we natuurlijk even stoppen. Weer een vinkje op de todo list erbij. J

We rijden nog steeds over de E45 vandaag, maar vandaag voor het laatst, want we gaan naar Finland. Als we een afslag die kant op nemen komen we meteen op een zand/kiezel/keien weg uit. Hm, we moesten toch deze kant op? Ja, dat stond op de wegwijzer en vele auto’s nemen deze weg. Het begint ook nog eens flink te regenen. Hm, dat was niet gepland.

Je mag er 70 volgens de borden, maar het hobbelt flink en er zitten her en der flinke gaten in de weg, daarnaast zijn er ook stukken met behoorlijke stenen, dus daar ga je ook niet hard overheen. Rustig aan dan maar. Je hebt ook geen idee hoe lang we zo moeten rijden. Het stuk dat voor ons ligt is nu ong 135 km. Het is dus te hopen dat dat niet het hele stuk zo hoeft.

Regelmatig wordt er met flinke machines om ons heen gewerkt. Werk aan de weg, flinke regen, zand/kiezen/keien weg. Is een combinatie zo gek op een flinke doorgaande weg dat het ook wel op onze lachspieren werkt.

Gelukkig is het een kilometer of 20 verder afgelopen en komen we op heerlijk rustige verharde weg. Ook deze weg is niet te vergelijken met onze snelweg, terwijl je er wel met 100 overheen mag, maar daar zijn we inmiddels aan gewend, dus we maken weer flink kilometers.

Het blijft af en aan wat regenen en doordat we net flink wat tijd hebben verloren en afgelopen nacht nauwelijks geslapen hebben, besluiten we uit te kijken naar een huisje als we in Finland op bestemming aangekomen zijn.

Zo tuffen we nog een eindje door, rijden Finland in (je weet dat het Finland is, maar verder zie je geen verschil met Zweden hoor) en niet veel later rijden we Hetta binnen waar een bord staat voor luxe hytter (zeg maar houten bungalowtjes). STOP. We lopen de receptie binnen, er is een hutje vrij, met sauna, douche, toilet, keuken, slaapgelegenheid… ehh, ja daar zijn we aan toe. We kunnen hier niet pinnen, dus dat moeten we even halen bij een bank (ja gewoon euro’s, dat was ik ff kwijt, dus dan sta je te stuntelen over hoe veel het nou is J).

Tegen 6 uur Zweedse en onze tijd (7 uur Finse tijd) zitten we binnen, hebben we allebei een petje met muggengaas eraan en zijn we helemaal gelukkig met de luxe en de rust die daar even bij hoort. Geen gesjouw met spullen in de bus, niet met natte spullen blijven zitten, geen muggen meppen, gewoon lekker relaxen. Morgen doen we weer stoer en gaan we weer van kamperen genieten, maar nu even niet.