Net van de PABO recht voor de klas.
Zojuist een jaar leraar in opleiding achter de rug en met goed gevolg afgerond.
Ik was er klaar voor... Ik wist het allemaal wel...
Echt niet dus!
Didactisch heb ik zo ontzettend veel geleerd in die jaren. Gewoon door het werken met de methodes, ervaren wat het beste werkt, zoeken naar nieuwe manieren van aanbieden, cursussen en workshops, nieuwe materialen of samen kijken naar het beste aanbod.
Het samenwerken heb ik geleerd. Goed luisteren, ideeën delen, samen iets opbouwen of samen zoeken naar de beste manier om de kinderen te laten ontwikkelen. Maar ook door mee te leven met wat er in het leven van iemand gebeurt of door te delen wat er in jou leven gebeurt.
Ik vond handvatten om om te gaan met ontzettend veel soorten kinderen. De tools om een goede sfeer in de klas te brengen of om conflicten tussen leerlingen of met leerlingen aan te pakken.
Het maken van groepsplannen, jaarplannen, weekplannen, individuele plannen, dagplannen, en zo nog wel wat plannen.
Het analyseren van toetsen, het analyseren van een groep, het inrichten van een lokaal, nieuwe ontwikkelingen volgen, blijven leren van elkaar en nog zo ontzettend veel meer.
En nog steeds leer ik elke dag bij.
Nu dus bijna 16 jaar later en met bijna 16 jaar ervaring ga ik weer op een nieuwe school beginnen.
En het voelt eigenlijk toch wel weer een beetje als 16 jaar geleden.
Je moet weer alles uitzoeken.
Waar staat hier wat?
Hoe gaan ze hier om met ... ?
Welke afspraken zijn er gemaakt?
Wat doe je als er ... gebeurt?
Wie is verantwoordelijk voor ... ?
Wie weet ... ?
Hoe ziet ... er hier uit?
Maar ook wel een beetje met het gevoel dat ik echt wel wat weet en kan en dat ik weet waar het over gaat. Niet alles is meer nieuw, gelukkig. Maar toch, alles gaat anders en er zijn zoveel andere afspraken en tradities.
En natuurlijk een nieuwe sociale omgeving.
Nieuwe collega's die al jaren samenwerken en al iets opgebouwd hebben. Je moet weer een nieuw plekje vinden.
Een school vol nieuwe kinderen. Je kent de namen van de kinderen die je moet kennen nog niet. Je weet nog niet over wie het gaat in de koffiekamer of de belangrijke verhalen en voorgeschiedenissen van verschillende kinderen.
De kinderen kennen jou nog niet en weten nog niet wie jij bent en hoe jij bent. Als anderen kinderen ze voorgaan, dan weten ze al een beetje van je, hoe je bent. Als ze je al langer kennen op het schoolplein of in de gang, dan weten ze wat ze van je mogen verwachten. Maar nu? Wie is dat? Wat heb je aan haar?
Je moet op alle vlakken je credits nog verdienen. Je start weer vanaf nul.
Aan de ene kant is dat zoeken, aan de andere kant is het fijn.
Je hersens zijn weer wakker, het bloed stroomt weer en daarmee de ideeën, de energie en het enthousiasme. Er gebeurt weer wat, juist omdat niks meer vaststaat en niks meer zeker is. Je moet je best er weer voor doen. Het is uitdagend.
Kom maar op! Dit kan ik! Hier maken we iets moois van!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten