Na ruim anderhalf uur in de auto richting Amsterdam, Haarlem en Zandvoort komen we aan bij het natuurgebied van de Amsterdamse Waterleidingduinen. Nog kort wat drinken in het restaurant en het gebied in. Overal zijn paden, verhard of onverhard. Je mag op de meeste plekken van het pad af, maar in verschillende gebieden ook echt niet, want dat wordt gebruikt voor het zuiveren van het water en dat moet schoon blijven. Maar er blijft voldoende natuur over om te bewonderen.
De vossen zo vertelt de dame van het bezoekerscentrum zitten een beetje in het midden en zijn meestal rond een uur of twee, drie actief. Het voeren van de vossen is inmiddels verboden en er komt ook meteen een boete op als dit opgemerkt wordt. Dat snappen we. Maar er zijn nog heel veel meer andere dieren te zien in het park vertelt ze enthousiast en die zijn minstens zo mooi om te zien en veel natuurlijker, de reeën zijn vertrokken, want er kwamen te veel herten. Nooit geweten dat daar verschil tussen zat... Nou op pad dan maar.
We starten in een wat bosrijk gebied met open plekken ertussen. En al snel worden we beloond met het eerste damhertje en niet veel verder een tweede. Ze staan heel rustig in de buurt van het pad te eten en kijken af en toe op. Mooi.
Al verder lopende zien we ook de andere natuur. Rupsen (in grote getale), mooie varens, padden en hele kleine padjes, libellen bij een slootje, paddestoelen en zwammen, bloemen, bijen, mooie bomen en nog veel meer.
We dwalen van onze richting af en moeten even doorlopen zonder foto's te maken om in het gebied van de vossen te komen in de tijd dat ze zich meestal laten zien. Helemaal kunnen we het fotograferen niet laten, zeker niet als er mannetjes herten vlak langs het pad liggen of als we een enorme snoek in een sloot zien. Al laat die laatste zich niet fotograferen door het water heen.
Maar we komen op tijd in het vossengebied aan. We kijken even rond en zien een aantal mensen een bepaalde kant op kijken en fotograferen. Zou er iets zitten? En jawel hoor. Er zit zeker wat...
Een stuk of 20 fotografen liggen, hurken, staan met enorme lenzen een vosje te fotograferen dat heen en weer loopt en af en toe iets toegeworpen krijgt. Snel sluiten we aan.
Maar na een aantal foto's dringt het tot me door dat dit vosje nu ter plekke gevoerd wordt en dat dit (naast dat het niet mag) totaal scheef voelt. Wat een enorm rare situatie. Een 'wilde' vos, hij weet waar hij op welke tijd vaak iets te eten krijgt (hondenbrokjes), komt kijken, krijgt de brokjes en blijft net zo lang hangen als hij mensen ziet en eten krijgt. Iedereen valt bijna over elkaar heen om dé foto te krijgen die totaal niet natuurlijk is en helemaal niet bij de vos past. Ik stop meteen met fotograferen. Dit voelt zo raar.
We lopen een stukje verder en zien een vos aan de andere kant van een breed water. Dat voelt beter. Nog even lopen we terug naar de andere plek. Nu is het rustiger en is niemand aan het voeren, maar het blijft een rare situatie.
Het is inmiddels een uur of vier en we moeten nog een flink stuk lopen om weer bij de auto te komen, dus we aanvaarden de terugtocht met heel af en toe een korte onderbreking voor een foto, maar dan zit de dag er toch echt op.
Volgende week moeten we om half 6 's ochtends in het Leudal zijn en gaan we daar 'echt' op zoek naar natuurfotografie. Het gebied van vandaag staat er om bekend dat je heel makkelijk dieren kan fotograferen, want er zijn er gewoon teveel of ze zijn 'tam' gemaakt, maar dat is één van de weinige gebieden. Volgende week dus voor het echie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten