Groet ik wel of niet?

Wat is dat toch, dat mensen bijna bang lijken voor vreemden?

Ik bedoel, je moet eens op de fiets stappen of een wandelingetje maken en iedereen groeten die je tegenkomt. Wat zijn de reacties van mensen? 

Het is niet iets wat ik altijd gedaan heb, maar na een langer verblijf in Ghana ben ik het zelf gaan doen en vallen de reacties me op. In Ghana groet je iedereen die je tegenkomt. Als je iemand iets beter kent kan die groet zelfs verder gaan met informeren hoe het met de familie gaat. Nou is het wat tijdrovend in ons tijdbewuste land om dat aan iedereen te gaan vragen. Maar toch. Hoe moeilijk is een groet, een goede wens voor iemand? 

Toen ik net terug was uit Ghana, waar ik echt iedereen groette in de plaatselijke taal en dan een hele brede glimlach en de beste wensen mee kreeg, nam ik die gewoonte mee. Op weg naar school groette ik iedereen vrolijk goedemorgen of de passende groet van dat moment. Aparte reacties leverde dat op. Sommige mensen zitten zo in hun eigen wereld dat ze andere mensen nauwelijks meekrijgen, dus ook mijn groet niet. Andere mensen keken snel een andere kant op. Weer andere mensen keken verbaasd om of ze me kenden. En nog weer anderen groetten terug of knikten. Dat was natuurlijk de highscore.

Nu een aantal jaren verder groet ik nog steeds mensen als ik op weg ben, maar ik heb me ook wel weer vernederlandst en ben over gegaan op een knikje. Behalve die paar mensen die vanaf de eerste groet al vriendelijk teruggroette, want het blijft toch een vriendelijk gebaar om iemand een goede dag te wensen.

Maar goed, misschien ben ik wel hetzelfde als al die andere mensen, want een jonge kerel op een scooter die me iedere ochtend zeer vrolijk zwaaiend groet kijk ik ook argwanend na... Ken ik hem? Wat wil hij van mij? En groet ik dan wel, of toch niet?