Ruim op tijd op de fiets naar het theater. Je ziet als je dichterbij komt dat mensen naar het theater toetrekken. Soms sjiek aangekleed, soms juist niet, maar duidelijk op weg naar het theater. Mensen met een doel, zeg maar. Stevig doorstappend in een duidelijke richting.
De fietsen vast en naar binnen, samen met al die anderen die zich ook graag een avondje laten vermaken of een avondje laten raken. In de eerste, grote, hoge hal al aardig gevuld met mensen, kijken mensen eerst even zoekend om zich heen. Waar ben ik, wat doe ik eerst en waar moet ik naar toe en ken ik iemand? Na een eerste scan lopen de meeste mensen naar de garderobe om de jassen in te leveren. Alle zakken leeg, sjaals en andere toebehoren in, op of aan de jassen vast en inleveren.
Dan de brede, majestueuze trap op naar de bar. Je bestelt wat en zoekt een tafeltje of bankje. Ja, er is nog iets vrij, dus rustig, maar toch wat snel naar het tafeltje, anders is iemand je weer voor.
Aan het tafeltje kijk je om je heen. Al die verschillende mensen die naar dezelfde voorstelling gaan. Jong, oud, groot, klein, grijs, gekleurd, soepel of wat krakkemikkiger in alle soorten en maten. Leuk om te kijken wat iedereen doet of juist niet doet. Mensen die afgesproken hebben ontmoeten elkaar met een brede lach, zoenen of handen schudden en praten enthousiast met elkaar. Anderen staan net als wij stilletjes aan een tafeltje om zich heen te kijken en te observeren.
Nog even naar het toilet en dan de zaal in. We denken altijd dat we wat later naar binnen gaan, zodat we niet iedere keer op hoeven te staan voor mensen die verder naar het midden zitten, maar toch, de rij is nog altijd zeer verlaten. En net als je zit..., ja hoor, daar komen de eerste twee. Natuurlijk mensen die oud en stevig gebouwd zijn, maar met een slechte motoriek, waardoor je je in allerlei rare bochten moet wringen om je zo dicht mogelijk tegen je klapstoel aan te persen en niet te vallen. Zit je eindelijk weer even, komen de anderen. En elke keer moet je weer opnieuw kijken waar je je tas laat, of je knieën of benen.
Goed, de meeste mensen zitten en dan merk je dat de mensen voor je best lang zijn en dat je, of goed op je armleuning links, of rechts moet leunen om bepaalde delen van podium toch te kunnen zien. Dan blijkt ook dat de persoon naast je best stevig is en zichzelf in de stoel gedrapeerd heeft in jouw richting. Die leuning wordt het dus niet...
De voorstelling begint. Heerlijk en genieten, ware het niet dat de mensen voor je wel zeer beweeglijk zijn. Dan weer zitten ze links geleund, dan weer rechts of toch even goed naar voren zodat jij je ook iedere keer in andere bochten moet wringen om de persoon op het toneel toch te kunnen zien.
Na een tijdje merk je dat de persoon naast je toch wel een behoorlijk pittig luchtje op heeft, en die lucht slaat aardig op je adem. Dus af en toe even met je vingers je neus afsluiten om toch wat verse lucht binnen te krijgen zonder geur.
Even verderop zit iemand die zijn of haar telefoon niet uit of volledig op niet storen heeft gezet, want er komt regelmatig een zoemtoon vandaan.
De dame naast je heeft last van een stevige verkoudheid, dus moet af en toe flink kuchen om door te kunnen ademen (wat op zich ook wel weer prettig is, want anders wordt het een kille bedoening naast je) en zoekt dan al gravend in haar tas om een snoepje te pakken, wat dan krakend uitgepakt wordt.
Na de voorstelling wil iedereen graag zo snel mogelijk naar huis, dus je schuifelt zonder te duwen, maar met toch een lichte dwang tussen de mensen door naar de garderobe waar anderen met nog meer overtuiging zonder te duwen een poging wagen om de jassen zo snel mogelijk terug te krijgen. En dat lukt die mensen altijd.
Als je dan eindelijk voldoende assertiviteit verzameld hebt om ook de garderobe-mensen te overtuigen je jassen te pakken, kan je naar huis, de frisse lucht in en nagenieten van de geweldige vindingen, de heerlijke grapjes, de verstillende momenten en de stille boodschap onder het verhaal.
Theater, heerlijk, moeten we echt vaker doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten