Want we moeten toch alle kinderen met elkaar vergelijken, daar komt heel erg belangrijke informatie uit naar voren.
O, ja? De Cito meet maar een heel klein stukje van de kinderen.
Het meet niet hoe goed iemand motorisch is, of hij of zij goed kan sporten, of hij of zij strategisch inzicht in een spel heeft.
Het meet niet hoe sociaal iemand is, hoe goed hij of zij met anderen om kan gaan of een ruzie op kan lossen.
Het meet ook niet hoe lekker iemand kan koken of hoe goed iemand kan helpen.
Het meet niet hoe mooi iemand kan tekenen, of knutselen.
Het meet niet hoe goed iemand iets kan onderzoeken of analyseren.
Het meet niet hoe goed je met computers en alle technische apparaten om kan gaan.
Het meet niet hoe handig iemand is.
Hoe goed je iets uit kan leggen.
Hoe mooi je iemands haar kan doen.
Wat een spannende verhalen je kan maken.
Het meet alleen maar of je kunt rekenen, of je een tekst kunt begrijpen over een heel saai onderwerp, of je kunt spellen (en dat in de tijd van de spellingscontrole) en of je een schema of grafiek kunt aflezen.
Ja, natuurlijk, als je niet kan lezen of schrijven, als je niet kan rekenen heb je het lastig in onze maatschappij. Maar dan kan je toch niet alle kinderen met elkaar vergelijken! Iedereen is anders.
Kijk alleen al naar hoe iedereen die toets maakt.
De een duikt meteen over zijn toets heen en zit bijna met de neus op het papier om maar geen detail te missen. Alle antwoorden worden gewikt en gewogen en de radartjes in het hoofd draaien op volle toeren om de juiste informatie te vinden. Als hij klaar is, pakt hij zijn boek en gaat lekker lezen. Rustig zittend op zijn stoel.
De ander kijkt nog eens door de klas. Bekijkt een opgave. Denkt eens na. Kijkt nog eens rond, denkt nog eens na wat het antwoord ook al weer was en vult het antwoord in. Als hij klaar is kijkt hij weer eens rond, kijkt in zijn boek en leest eens wat.
Nog een ander duikt op zijn opgaven. Hoort iets en kijkt op. O, ja, de toets. Gaat dus weer verder. Hij ziet iets in zijn ooghoek, kijkt er naar. O, ja, de toets en gaat weer verder. Als de toets klaar is pakt hij zijn boek, maar ziet alles wat er om hem heen gebeurt. Draait eens op zijn stoel. Zoekt een andere houding. Nog eens goed alles bekijken. Seint eens naar iemand die al klaar is. Kijkt nog eens om zich heen. Oeps, de juf kijkt, ik kijk snel in mijn boek en is weer even stil.
Nog een kijkt benauwd naar zijn toets. Weet dat hij nog moet scoren om te bewijzen wat hij kan. Draait nog eens zenuwachtig op zijn stoel. Bekijkt de opgaven. Schrikt als hij iets niet snapt. Denkt dan vast de rest ook niet te snappen en zakt even helemaal weg. Als de juf even een duim opsteekt pakt hij het weer op, maar de zenuwen gieren in zijn buik. Alsof er achtbanen rondrijden. Nog een keer checken of het antwoord wel klopt. En weer verder ploeteren met het zweet in de handen. Als hij klaar is pakt hij zijn boek, maar van lezen komt niet veel, want de twijfel blijft door zijn hoofd gieren. Heb ik het wel goed gedaan? Klopt het allemaal wel?
Weer een ander kijkt eens naar zijn toets en denkt wel een antwoord te weten. Dat zal het wel zijn, dus vult dit in. Kijkt eens rond en gaat maar verder. Ja, het zal dat wel zijn, en dat wel zijn, eh, die is iets moeilijker, nou ja, klaar. En na 10 min zit hij al aan zijn boek. Eerst nog braaf, want dat moet. Hij zakt steeds verder onderuit. Kijkt om zich heen, kijkt maar weer braaf in zijn boek. Prutst wat met zijn potlood en bedenkt wat hij er allemaal mee kan doen. Zou je er mee in je rug kunnen prikken? Of in die van een ander? O, nee, dat mag niet, want dan wordt de juf boos. En zo fladdert hij de tijd door tot ook de laatste eindelijk klaar is en er weer gepraat mag worden.
En ja, al die leerlingen moeten allemaal dezelfde toets maken, want we moeten toch echt de kinderen vergelijken, want dat is echt heel belangrijk......
Eenheidsworst :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten