Lei(ij)dend voorwerp

Ken je dat fenomeen dat je langs een aantal volle terrassen moet lopen en dat je je bekeken en besproken voelt?

Nou zoiets heb je op de camping ook, maar dan bij aankomst en vertrek. 

Hoe?

Nou stel je voor: 

Het is lekker weer, je rijdt met je auto en kampeermiddel het veld op waar je de boel neer mag gaan zetten. 

Het veldje staat vol en iedereen zit voor de tent en als ze er nog niet voor zitten, komen ze toch even buiten kijken. Je ziet iedereen dan gewoon denken: 'Doe mij nog maar een biertje, hier gaan we even voor zitten, want tent opbouwen is altijd een voorstelling.'

Je stapt uit de auto, kijkt eens rond, bekijkt de plaats en kijkt hoe je (in ons geval) de caravan wilt neerzetten. Nou hebben wij een kleine caravan, dus dat is meestal relatief makkelijk, maar we hebben heerlijke taferelen gezien met enorme caravans en campers die zeer goed moeten passen, meten en berekenen. 

De mensen om je heen gaan er eens lekker voor zitten en draaien wat beter op hun stoel.

Loskoppelen en flink aan de duw en de trek om het gevaarte op zijn plek te krijgen. 

Heel af en toe staat er dan een galant iemand op die die twee meiden niet alleen wil laten zwoegen, maar meestal kijkt men zeer vergenoegd toe hoe er gewerkt wordt. Als het een camper of caravan met mover betreft is dit natuurlijk wat makkelijk, maar het is ook wel weer leuk om te zien hoe de stuurmanskunsten van de kampeerder zijn.

Tot zo ver was het nog eenvoudig en viel er nog weinig te lachen. Soms wel wat te discussiëren, want ja, de caravan kan soms zo groot zijn of zo raar staan dat het zicht van deze of gene andere caravan geblokkeerd wordt en dat kan natuurlijk niet, want op de camping (en misschien thuis ook) moet je wel alles in de gaten houden. Dan wordt er eerst even gemopperd, om zich heen gekeken of er medestanders zijn, men staat eens op en kijkt eens goed, afhankelijk van de nationaliteit van de betreffende caravan wordt er toch wel even iets gezegd van deze blokkade. En afhankelijk van de toegeeflijkheid van de kampeerder wordt er daarna weer wat geschoven of gereden. Soms moet de geblokkeerde kampeerder de campingbeheerder erbij halen, maar meestal worden dit soort zaken in goed overleg opgelost. 

Goed, de basis staat. De voortent, luifel of ander extra comfort moet worden opgebouwd.

Je zou denken dat de luifeltjes makkelijk staan, zeker die luifeltjes die je zo uit kan draaien aan een camper, maar je moet dit niet onderschatten, want die pootjes zitten zeer ingenieus opgeborgen in de rail en niet alleen pootjes naar beneden, maar ook pootjes om de luifel te spannen, en welk pootje moet nou waar... En als dat dan eenmaal duidelijk is, dan moet dat toch ook nog even vastgezet worden, of niet, maar ja, aan zee en met wind, dat geeft een leuk effect...

Een voortent met stokken geeft altijd een soort mikado voor gevorderden om het maar niet te hebben over het kruipspel onder het doek. 

Stokken zitten altijd net op de verkeerde plek, die stok moest toch aan de andere kant, of, o, nee, toch niet. 

Staat de ene kant vast en begin je aan de andere kant, dan valt toch altijd de eerste kant om, want die stond toch niet helemaal goed vast. 

Ga je de haringen erin slaan en zet je de tent helemaal mooi strak, stond de rits aan de andere kant open en die kan dan niet meer dicht, want het doek staat te strak. Moet je weer alles loshalen, de rits dichtdoen en weer opnieuw die haringen erin rammen terwijl de straaltjes zweet via je voorhoofd in je ogen lopen.

Dit alles onder het toeziend oog van al die mensen op je veldje die een lekker koel drankje hebben in de schaduw van hun voortent.

Hierna is het grootste leed meestal geleden en ga je aan de inrichting en dat kan niet echt onder het toeziend oog van het hele veld, want dat is binnen. Dat je een tijd later drijfnat je tent uit komt omdat het binnen nu even niet te harden is, dat kan dan wel weer iedereen zien.

Maar, je staat en je vakantie kan beginnen!

En als je dan een tijdje op dit veldje staat, dan mag jij die persoon zijn die heerlijk op zijn stoel nog maar eens een biertje neemt als er weer iets nieuws het veld op komt rijden.

Maar ja, er komt natuurlijk dat onvermijdelijke moment dat je weer moet opbreken en je plek moet verlaten.
Dan komt het afbreken. Eigenlijk net zo leuk om te zien, maar meestal wel met meer hulp, want je hebt toch wat contacten opgedaan en die laten je niet helemaal alleen zweten als het echt niet lukt.
De werkzaamheden zijn ook weer iets anders en gaan vaak in een rustiger tempo.

Als je de camping namelijk gaat verlaten, dan moet het kampeermiddel meestal de stalling in en komt alles er volgend jaar pas weer uit en aangezien je nog vele jaren van dit soort veldjes wilt betrekken, zorg je goed voor je spullen. 

Dus er wordt gepoetst.

Al die met bloed, zweet en tranen ingeslagen haringen moeten er weer uit. Deze moeten ontdaan worden van aarde en andere vuiligheid.
Alle flappen en onderdelen van doek wapperen, wat als voordeel heeft dat ze droog worden en dus makkelijker schoon worden.

Vuile onderdelen worden schoongemaakt en opgevouwen. Het mikadospel wordt op dit moment in omgekeerde volgorde gespeeld.
Stokken omlaag en dat gaat altijd iets te snel, dus een velletje zit er zo tussen. En die stokken willen nooit loslaten als je ze uit elkaar wilt halen, alsof ze voelen dat je eigenlijk nog niet naar huis wilt. En als ze dan loslaten, dan gaat er ergens anders ongepland een stok los die dan natuurlijk zeer goed gemikt iemand raakt. Liefst op hoofd of vingers.

Maar goed, het mikadospel ligt weer klaar op de grond. Deze stokken moeten in een zak die altijd eigenlijk net te smal is en heel vaak aan de onderkant inmiddels een gat heeft.
Je moet die stokken altijd met enig beleid de zak in laten zakken, want anders krijg je altijd een schroefje of uitsteeksel op je vingers en liefst op je nagel. En de laatste stokjes, die rare tussenstukjes met rare uitsteeksels, die krijg je er natuurlijk nooit in. Een beetje schudden, een beetje duwen en ja, de zak kan dicht. Tenzij je natuurlijk een gat in de zak hebt, want dan moet je die verloren stokken aan de onderkant weer terugduwen...

Oké, het doek, die enorme berg katoen waar je in verdwalen kan. Als je dat los hebt van de caravan, dan moet dat weer heel netjes opgevouwen en dan ook nog zonder dat het poetswerk dat je gedaan hebt voor niks is geweest. Op het dak leggen is vaak een goed optie, maar hoe je ook je best doet, dat dak ligt nooit netjes recht, misschien omdat het ook niet mooi recht is, maar normaal gezien in een punt staat, maar ach... Met enig kunst en vliegwerk heb je het doek redelijk netjes op weten te vouwen en heb je tussendoor alle viezigheid er nog van kunnen verwijderen. Maar dan moet het doek in de zak... en dat past nooit.
Je had het doek altijd net iets kleiner, smaller of anders moeten opvouwen om het netjes in de zak te kunnen laten zakken. Aangezien het alweer lekker warm is, het zweet wederom in straaltjes over je rug loopt en de mensen rondom je al meerdere kopjes koffie tijdens de voorstelling hebben kunnen wegwerken wordt het toch een kwestie van een beetje duwen en trekken en dus zit het doek er nooit zo in als het hoort.

Maar goed, het grootste leed is geleden. En dat is dan de gewone voortent. Ook nu zou je denken dat het 'indraailuifeltje' erg makkelijk kan zijn, maar ook bij het opruimen hiervan hebben wij mogen genieten van gehannes. Diezelfde pootjes die je eindelijk op de goede manier had staan, moeten nou weer terug in de gootje en dat kan maar op 1 manier... maar hoe is die manier? En geloof me, er zijn vele manieren om die pootjes in te klappen.
Of wat denk je van dat makkelijke pop-up tentje. Geweldig om op te zetten, maar de hel om op te vouwen. In eerste instantie is het al een puzzel om te bedenken hoe dat je de stokken moet vouwen om enigszins een klein pakket te worden. Dan ben je dus al vele vouwen en duwsessies verder en beginnen de hersenen op stoom te raken. Als je enigszins in de gaten hebt hoe dat het tentje gevouwen moet worden, dan komt het in het zakje doen... en dat gaat nooit goed, want als je bijna zover bent dat je het tentje in het zakje hebt, dan... poef, staat je tentje weer zoals het de hele vakantie heeft gestaan en komt de stoom echt je oren uit. Met alle beheersing die je in je hebt begin je opnieuw, je weet nu immers hoe dat het tentje gevouwen moet worden... of niet en dan is het maar hoeveel zelfbeheersing je hebt, of het tentje in het zakje terecht komt, of dat het met gebroken stokjes in de kliko terecht komt. Maar goed dat wij geen pop-up tentje hebben. Alleen het opvouwen is een hele goede reden om ze niet te kopen.

Goed, nog wat laatste inpak-zaken en dan moet de caravan richting auto. Nu staat de hulp meestal op om mee te duwen en aan te haken.
Een goede raad van meerdere mensen komt nog je kant op en aan alle kanten staat wel iemand die meekijkt of je zonder kleerscheuren het veld afkomt.
En dan was dat het weer.
Je hebt het weer overleefd en je mag met weemoed terugkijken op die heerlijke vakantie.

Zwaai, zwaai, dag, dag, fijne vakantie nog...